Volgens de OESO is Colombia het land met de laagste internetdekking. Slechts 60,5% van de bevolking heeft toegang tot de dienst. Gebrek aan infrastructuur en apparatuur, de belemmeringen.

Volgens een rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) heeft slechts 60,5% van de Colombiaanse bevolking toegang tot deze dienst. Dit wordt gevolgd door andere landen in de regio zoals Mexico, Costa Rica en Brazilië, die een dekkingsgraad hebben van respectievelijk 66,4%, 81,3% en 81,5%.

Colombia haalt nog lang niet het niveau van de eerste op de lijst: in Zuid-Korea en Noorwegen heeft bijna 100% van hun inwoners toegang tot de dienst.

Opgemerkt moet worden dat de digitale kloof in het land niet alleen te wijten is aan het gebrek aan internettoegang, aangezien Colombia volgens de OESO ook het laagste percentage computers in huis heeft, met 37,2%; gevolgd door Brazilië (39,2%); Mexico, (44,2%); Turkije (50%); en Costa Rica (52,8%).
de barrières

De kloof tussen de stad en het platteland wordt duidelijk in het rapport van de organisatie: de armste en meest afgelegen Colombiaanse departementen hebben een lager percentage aangesloten huishoudens en maken minder gebruik van internet.

Bogotá en Valle del Cauca zijn bijvoorbeeld de gebieden met het hoogste percentage internettoegankelijkheid, met respectievelijk 81,5% en 79%; gevolgd door Risaralda (72,8%); Tolima (67%) en Caldas (66,8%). Vichada (4,6%), Vaupés (10,6%) en Chocó (14,6%) hebben daarentegen de minste toegang.

“Deze kloof valt meer op als je de toegankelijkheid vergelijkt met een vaste breedbandverbinding, waarbij slechts 12,7% van de huishoudens op het platteland dit type verbinding heeft, minder dan 57,6% van de stedelijke huishoudens”, aldus de OESO.

Voor Alberto Solano, directeur van Andesco’s Chamber of Information and Communication Technologies, is een van de belangrijkste belemmeringen voor het dichten van deze digitale hiaten het bereiken van de massificatie van de infrastructuur, vooral wat betreft oplossingen voor verbindingsproblemen in landelijke en afgelegen gebieden.

“We bevinden ons op een punt waarop we moeten overstappen op 5G-technologie, zodat operators toegang hebben tot dat spectrum om meer informatiecapaciteit met hogere snelheden te vervoeren. We weten echter ook dat de vorige netwerken, de 4G, die we nog steeds gebruiken, nog ruimte hebben voor groei in termen van gebruikers, vanwege investeringen en geïnstalleerde infrastructuurproblemen”, benadrukt Solano.

Hoewel de OESO erkende dat Colombia in de loop der jaren belangrijke initiatieven heeft genomen om breedbandverbindingen op het platteland uit te breiden, zoals de ontwikkeling van openbare toegangspunten in plattelandsgebieden (digitale zones en digitale centra), zouden deze programma’s moeten worden herzien.

“Programma’s voor gratis openbare breedbandtoegang hebben te maken gehad met grote continuïteitsproblemen en het ontbrak aan territoriale prioritering. Bovendien vervangen ze niet de directe verbinding van bedrijven en mensen via een kwalitatief en stabiel breedband, dus moeten ze worden aangevuld met een alomvattend connectiviteitsbeleid”, aldus de organisatie.

En een van de aanbevelingen die het heeft opgeleverd, is dat de Rijksoverheid de concurrentie op de markt voor mobiele communicatiediensten moet stimuleren en mobiele dekking moet ondersteunen met een brede uitrol van glasvezel.

Bovendien was hij van mening dat er meer flexibiliteit nodig is voor experimenten in plattelandsgebieden, evenals steun voor gemeenschapsnetwerken en kleine exploitanten, aangezien dit de breedbandtoegang op het platteland zou helpen vergroten.

“Ervaring in andere OESO-landen, zoals Mexico, heeft geleerd dat meer concurrentie kan leiden tot lagere prijzen en daarmee tot een grotere vraag naar communicatiediensten. Terwijl WOM bijvoorbeeld erin slaagde de mobiele markt te betreden, hebben twee spelers nog steeds meer dan 75% van het Colombiaanse marktaandeel in termen van abonnementen”, concludeert het rapport.

Het vergroten van de digitale connectiviteit in het land, vooral in de meest afgelegen gebieden, is dus een van de uitdagingen waar de overheid voor staat.